ციხეში წამების კადრების გამოქვეყნებამ რადიკალური გარდატეხა მოახდინა. არა იმიტომ, რომ რომელიღაც პარტიის რეიტინგი დაეცა და სხვისი რეიტინგი კი პირიქით, გაიზარდა. ეს თავად პარტიებისა და მათი თავგადაკლული მხარდამჭერებისთვის არის მნიშვნელოვანი. საზოგადოებისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი სხვა რამეა.
მგონია, რომ ამ კადრების გამოქვეყნებამდე ჩვენ – საქართველოს მოქალაქეები – ვფიქრობდით, რომ შეგვიძლია ვენდოთ მთავრობას. ძალაუფლების მპყრობელი პარტია, “ნაციონალური მოძრაობა” და შესაბამისად, მთავრობაც თავს მუდამ პროგრესისა და ცივილიზაციის დამცველად წარმოგვიჩენდა. ისინი გვარწმუნებდნენ, რომ უპირისპირდებოდნენ ანტიცივილიზაციურ მოვლენებს – რუსეთს, მაფიას და კრიმინალებს, ათასი ჯურის ქსენოფობ-ჰომოფობ-ფაშისტებს… სამაგიეროდ, ჩვენ ჩვენი მხრივ თვალს ვხუჭავდით სხვადასხვა ძალადობრივ გადაცდომებზე, იმაზე რომ ბევრი ახსნა-განმარტების გარეშე შეეძლოთ დაენიშნათ მინისტრად საეჭვო რეპუტაციის ადამიანები, ან ხშირ-ხშირად და ასევე ახსნა-განმარტების გარეშე შეეცვალათ პოლიტიკა მთელ რიგ სფეროებში; აგრეთვე იმაზე, რომ პრეზიდენტი ერთპიროვნულად წყვეტდა უამრავ საკითხს – დაწყებული მთელი ქალაქის მშენებლობით და დამთავრებული იმით, თუ რომელ კუთხეში როგორი შადრევანი უნდა დაიდგას ან როგორი ბუჩქი დაირგოს… ბევრ რამეზე ვხუჭავდით თვალს ან/და მხოლოდ პასიურად ვაპროტესტებდით, ალბათ იმიტომ რომ ვენდობოდით მთავრობას და ვფიქრობდით, “რაღაცეები ეშლებათ, მაგრამ მაინც კარგი ტიპები არიან და კატასტროფულს არაფერს გააკეთებენ”. მერე კი უცებ ცხადი გახდა, რომ ეს ცივილიზაციის მცველები და “კარგი ტიპები” სრულიად ამაზრზენი, კატასტროფული, ადამიანის უფლებების უხეშად დამრღვევი სისტემის არსებობას უშვებდნენ და არაფერს აკეთებდნენ მის აღსაკვეთად. მგონია, რომ ციხის კადრების ნახვის შემდეგ საქართველოს მოქალაქეთა ნაწილმა გააცნობიერა, რომ მთელი ამ დროის განმავლობაში ცდებოდა; გააცნობიერა, რომ ძალაუფლება რყვნის და არავის ნდობა არ შეიძლება. მთავრობაზე საზოგადოებრივი კონტროლი აუცილებელია, უკონტროლო ძალაუფლება საშიშია, ვინც არ უნდა ფლობდეს მას, თუნდაც უაღრესად სიმპათიური და ცივილიზებული ადამიანები იყვნენ (ან თავს ასეთებად წარმოაჩენდნენ).
ამ პირობებში იშვა სლოგანი “სისტემა უნდა დაინგრეს”. “სისტემას” ხშირად განმარტავენ როგორც ძალადობას და სიძულვილს, მაგრამ ჩემი აზრით, ის ასევე გულისხმობს თვალის დახუჭვას, გულგრილობას და უპასუხისმგებლობას (როგორც მთავრობის, ისე საზოგადოების მხრიდან). “სისტემა” არ შემოიფარგლება რომელიმე კონკრეტული მთავრობით ან ზოგადად მთავრობით, როგორც ინსტიტუციით. “სისტემა” მოიცავს მთელ რიგ სოციალურ პრობლემებს – ძალადობასა და სიძულვილს, რომელიც სხვადასხვა ფობიის, უთანასწორობის და დისკრიმინაციის სახით ვლინდება. “სისტემა” არის იერარქიული სისტემა, სადაც ძალაუფლება არათანაბრადაა გადანაწილებული. “სისტემა” არის ისეთი მოვლენა, რომელსაც ყოველთვის, ნებისმიერი მთავრობის დროს, ნებისმიერ პირობებში ყოველდღიურად უნდა ებრძოლო. ამიტომ კარგი იქნება, თუ ეს კონკრეტული კამპანია თუ მოძრაობაც გაგრძელდება და ვინმე არ იფიქრებს, რომ მისია შესრულებულია.
ვფიქრობ, მოქალაქეების ნაწილმა (მეც მათ შორის) ეს ყველაფერი გააცნობიერა და ეს ძალიან კარგია, მაგრამ მეორე მხრივ არსებობენ მოქალაქეები, რომლებიც ამას ვერ მიხვდნენ ან “არ მიხვდნენ”. მათზე ციხის კადრებს თითქოს შთაბეჭდილება არ მოუხდენია, ისინი ისევ მზად არიან, თვალი დახუჭონ თუნდაც ამაზე და ბრმად ენდონ მთავრობას. ეს ადამიანები კვლავ ენდობიან “ნაციონალურ მოძრაობას” და მიხეილ სააკაშვილს, ვერ გრძნობენ საზოგადოებრივი კონტროლის საჭიროებას და შესაბამისად, სწორედ ისინი გაბრაზდნენ ყველაზე მეტად 1 ოქტომბრის არჩევნების შედეგების გამო. მათ სურთ, ხელისუფლებაში იყოს ის, ვისაც ენდობიან (ბრმად) – ასეთი კი “ცივილიზებული” და დასავლეთთან ასოცირებული “ნაციონალური მოძრაობაა” და არა მოფაშისტო და რუსეთთან ასოცირებული “ქართული ოცნება”. ამ ადამიანებს ქართულ პოლიტიკაში არსებული მესიანისტური ტენდენციები კი არ აწუხებთ , ისინი წუხდებიან იმით, რომ იმ მესიამ გაიმარჯვა, რომელსაც არ ენდობიან – ასე ვთქვათ, მესია ცრუმესიით ჩანაცვლდა. ისინი გვაფრთხილებენ, რომ ქართველმა ხალხმა შეცდომა დაუშვა, რომ ცრუმესია ათას უბედურებას მოგვიტანს – გაანადგურებს ცივილიზაციას, დააბრუნებს ქურდებს და რუსეთს და ა.შ. ისინი ნიშნს გვიგებენ და აპოკალიფსით გვემუქრებიან, ნაცვლად იმისა, რომ პასუხისმგებლობა აიღონ ყველაფერზე, რაც იყო და რაც იქნება. ამ ადამიანებს ასევე არ სურთ გაიგონ “სისტემის ნგრევის” მნიშვნელობა და ნიშნის მოგებით გვიცხადებენ, ხომ დაანგრიეთ სისტემა, ახლა ნახავთ რა მოგივათო. “სისტემას” რატომღაც კონკრეტულ მთავრობასთან ან პიროვნებებთან აიგივებენ.
ამდენი შფოთის, შეთქმულების თეორიის და ზოგადი გაურკვევლობის ფონზე ძნელი სათქმელია, როგორ გააგრძელებს ქვეყანა განვითარებას, მაგრამ იმედს ვიტოვებ, რომ საზოგადოება ამჯერად საქმეს მეტი პასუხისმგებლობით მოეკიდება, მუდმივად გააკონტროლებს მთავრობას და მხოლოდ მისი გადაწყვეტილებების პასიური მიმღების როლს არ დასჯერდება.
ჯიჯღინა ბლოგი 