რა უნდა ქნას ადამიანმა, რომელიც ქალაქში, ურბანულ გარემოში ცხოვრობს, მაგრამ ბუნება უყვარს? სად შეიძლება ადამიანი დატკბეს სიმწვანით ისე, რომ ქალაქიდან გასვლა არ მოუწიოს? სად შეიძლება გაატაროს ამ ადამიანმა ზაფხულის მშვენიერი საღამოები? პასუხი მარტივია – ქალაქის პარკებსა და ბაღებში.
მაგრამ თუ თბილისში ცხოვრობთ, ბუნებით ტკბობის მოთხოვნილებას ვერაფრით დაიკმაყოფილებთ. ქალაქის პარკები და ბაღები ამის საშუალებას არ იძლევა. უფრო მეტიც, ეს პარკები იმდენად დამთრგუნველია, რომ კარგ ხასიათზე მყოფი იქ არ უნდა შეხვიდეთ, რადგან უკან ხასიათგაფუჭებული გამოხვალთ. ხოლო თუ ისედაც ცუდ ხასიათზე იყავით, მაშინ სავარაუდოდ ღრმა დეპრესიაში ჩავარდებით. 🙂
ხსენებული პარკები სავსეა ნანგრევებით, გაურკვეველი დანიშნულების გაუქმებული ან მოქმედი შენობებით, ძველი გაქუცული ან დამტვრეული სკამებით, სამშენებლო მასალებით, ნაგვით და ზოგ შემთხვევაში ტრანსპორტითაც კი. რაც მთავარია, თითქმის არსად ჩანს ყველაზე არსებითი რამ, ის რაც პარკისკენ გვიზიდავს (ან უნდა გვიზიდავდეს) – სიმწვანე. პარკებში მეტისმეტად ბევრი ასფალტია. ხოლო ის ადგილები, სადაც ასფალტი არაა, მიუდგომელია, ან დაფარულია საბავშვო მოედნებით ან სამშენებლო მასალებით. საბავშვო მოედნებიც და შენობებიც კარგი და სასარგებლო რამეა, მაგრამ სად არის მდელო, სადაც შეგვეძლება დავსხდეთ და წიგნი წავიკითხოთ ან სადაც ბავშვები ირბენენ?
ალბათ “დამსვენებლებსაც” ვერ გავამტყუნებთ, რადგან თავს ვალდებულად არ მიიჩნევენ ამგვარ ულაზათო და გაუგებარ ადგილს მოუფრთხილდნენ და მას კიდევ უფრო აპარტახებენ და ანაგვიანებენ.
სამწუხაროდ, მე არ ვიცი თბილისში ისეთი პარკი, სადაც ზაფხულის საღამოებს სიამოვნებით გავატარებდი.
ჯიჯღინა ბლოგი 